15 April revisited

I normally do a small write up for the 15th April every year, this year I tried, I just could not come up with something that I was satisfied with, so I started to scratch online..

The following comes form Eye of the Firestorm, written by Roland de Vries. I hope he wont mind me using some of his excellent writing here.


"This was how Captain Jan Malan told me his story and how it was written in his report (translated from Afrikaans):
“With my arrival at Tsintsabis I met the tracker team of Lieutenant Daan van der Westhuizen for the first time (the husband of the legendary Tannie Pompie) and his son-in-law, Rifleman Hendrik Potgieter. There were five Bushmen trackers in his team.
After a quick marrying-up and a motivational talk to my platoon, we left for the area were the enemy tracks had been found. Just before we left Tsintsabis, Hendrik Potgieter still remarked how joyful it was to work with such motivated and dedicated men.
The trackers travelled with us, mounted on top of our Ratels. As we moved along the Bravo cut-line, the Bushman maintained close watch for signs and tracks of the enemy. We proceeded westwards along the Bravo.
As we approached the alleged enemy crossing site we observed numerous sheets of white paper strewn about, alongside the cut-line.
When we reached the suspect area I instructed my men to dismount from the Ratels. We approached in open formation on foot. Closer inspection revealed that the white papers lying around were typical SWAPO propaganda pamphlets.
The next moment one of the Bushman trackers came to an abrupt halt. He pointed to a suspect area in the sandy track. I halted our search and marked the suspect area with a mine marker I had on me. I then tasked the trackers to do an all-round search of the area. The trackers reported that there were three enemy tracks leading in a southerly direction.
We found shallow trenches alongside the northern edge of the cut-line, which had been prepared by the enemy. The signs on the ground indicated clearly that the enemy had evacuated their positions hastily the previous night. We found a clear path of approximately twenty tracks left by the enemy. The tracks lead in a north-westerly direction.
After a brief discussion with Van der Westhuizen and Potgieter, we decided to do a 360° search of the suspect area. This was to determine exactly where the enemy tracks were leading to. All of us were in agreement that the enemy tracks would most likely swing back and cross the cut-line in a southerly direction. The reason for this was that the infiltration direction obviously, should lead in the direction of the farms to the south.
It was now about 10h45 and the trackers indicated that the tracks were approximately twelve hours old. At this stage I gave feed-back to Commandant Roland de Vries at the Tsintsabis tactical headquarters by radio. My suggestion was to carry on with the search. My battalion commander agreed with me.
The plan was now for one infantry section to move to the south of the cut-line and to search for enemy tracks 200m in a westerly direction. At the same time Lieutenant Daan van der Westhuizen, with the remainder of the trackers and another infantry section, continued with the search to the north in a westerly direction for 200m.
The terrain alongside the cut-line, in both directions, was extremely dense. From the moment Ratel 12A, with van der Westhuizen on board, left, they were out of my sight.
Daan van der Westhuizen, apparently occupying the Ratel turret, reported that the enemy tracks were leading in a westerly direction. The next moment there were maddening explosions and rippling small-arms fire coming from the receding Ratel’s direction.
I immediately recognised that the fire was not coming from the Ratel’s 20mm quick firing gun. I tried to call the section on the radio, but there was no answer. I immediately deployed the remainder of the platoon and started moving in the direction where the fire was coming from. The bush was dense and our movement was slowed down considerably. At one o’clock from our position in front of us we observed two 300m signal flares bursting in the sky. By now the small-arms fire had ceased.
I instantly reported our dilemma to my battalion commander at Tsintsabis and requested the gunships. Without more ado the Alouette gunships were airborne and flying towards us. We then sighted our burning Ratel. My troops dismounted into an open formation as we moved forward. We did not fire for fear of hitting our own people – those soldiers who could possibly be in front of us. At that same moment two of our soldiers came running anxiously towards our left-front. They were streaked with blood and totally shocked.
The two soldiers reported to me that they had driven right into an ambush with their Ratel and that many of their section members had been killed.
Massive black clouds and flames were erupting from the Ratel. I deployed two of our sections and moved them to the other side of the burning Ratel where they took up a defensive position.
There were no signs of enemy. Accompanied by the platoon commander I quickly moved towards the burning Ratel. We peered inside and it was obvious that nobody was alive. At this stage the ammunition inside the Ratel started exploding and the roof-hatches were blown sky-high.
All around the burning Ratel I found our remaining soldiers of the section. They were all wounded and shocked. The medical orderly, company HQ and platoon HQ personnel removed the wounded to a safer area, away from the dangerous explosions. They rendered first aid to our wounded fellow soldiers.
At that moment the Alouette gunships arrived. I indicated to them the assumed direction the enemy had retreated. Approximately one kilometre further west of our position we heard the gunships firing at the ground.
In the meantime I had requested the HQ at Tsintsabis to dispatch the two Puma helicopters for casualty evacuation. The Puma’s were on their way without delay.
We had by now adopted an all-round defence and started preparing a helicopter landing zone while the Ratel was burning profusely. The tyres were causing columns of black smoke and internal explosions ripped large pieces off the hull. The Pumas landed and our dead and wounded were taken on board and flown south to Grootfontein.
The gunships were still firing into the bushes to the west of us.. One of the gunships evaded a SAM-7 which had been fired in retaliation by the enemy from the ground. The crews reported three possible terrorist kills.
I then followed up with two sections in the direction of the contact. We found the three bodies as well as the SAM-7. One of the dead terrorists was later identified as a section leader.
I had lost a total of eight men killed in this one ambush.
It was later confirmed that one enemy platoon had been tasked to lay an ambush on the cutline to serve as deception for the other enemy groups to infiltrate across into the farming area. Five mines were later lifted by our engineers in the area where the ambush had been sprung.
The enemy had left a clear trail for us to follow. The ambush had been carefully planned and cleverly set up. It was in the form of a horse-shoe. It was located in a thicker part of the forest on the verge of a more open area. The enemy had prepared shallow trenches for their RPG-7s, SKS rifle grenades and machine guns. We found the position for the SAM-7 and a 60mm mortar as well.
Our Ratel was allowed to approach to within 15-20m before the enemy opened fire. It was later found that the Ratel had been penetrated by seven RPG-7 rockets and rifle grenades.
The enemy platoon returned to Angola after they had completed their mission.”
This was a sad story, was it not? Sad stories happen to own and enemy alike…
I felt deeply for Jan Malan, his soldiers, their loved ones, even myself. I could never describe to anyone what I felt that one tragic morning in the war…
…If you can meet with triumph and disaster… If you could risk it on one turn of pitch-and-toss… with sixty seconds worth of distance ran.
We had now lost ten of our young in one day, eight of them taken in one fell swoop…
Yours is the earth and everything that’s in it… Which is more…? You were men, my sons!
If you can force your heart and nerve and sinew, to serve your turn long after they are gone, and hold on.
What more was there to utter?
What was heart-rending was that Tannie Pompie van der Westhuizen, close by on their farm Koedoesvlei, was monitoring the crisis over her radios. She was calmly relaying Jan Malan’s radio messages to me to help with the dispatching of the helicopters and the evacuation of the dead and the wounded. Only then could I hear that she was at her tethers. I asked Padre Koos Rossouw, our chaplain, to console her over the radio. Koos Rossouw and the Van der Westhuizens had become good friends, as all of 61 Mech were. As soon as one of the Pumas returned from Grootfontein I had Koos Rossouw flown to her farm.

The ambush of 15 April 1982…This was how Operation Yahoo for 61 Mech and the community began.
When I found some quiet in the night the following week, I wrote a citation for a brave man. This was for the Honoris Crux Decoration of Lieutenant Daan van der Westhuizen. He had died under the banner of 61 Mech. The decoration was long outstanding; he should already have received it for Operation Carrot in 1981 – undoubting service to others under extremely dangerous situations.
In memoriam, the names of eight brave soldiers…
Second Lieutenant D.R. van der Westhuizen, HC.
Corporal M.J. van Jaarsveld.
Lance Corporal J.J. van den Berg.
Rifleman M. Peterson.
Rifleman J.H. Potgieter.
Rifleman B.J. Wolfaardt.
Bushman Tracker, Jan Kouswab.
Bushman Tracker, Unknown.
The intense burning of the stricken Ratel only allowed us to recover the remains of our men two days later and move the wreck to the Tsumeb airfield.
That particular morning in the war had been heart rendering for the soul. It is hard for any commander to lose soldiers in combat, for their comrades it is the same. What about the loved ones in South Africa and SWA. Those who did not know yet…?
This was only the first day. The battle was not over yet!
Fortunately friction de guerre visits the enemy too. Finesse lies in making it happen more to the foe. This implies wresting the initiative from the enemy and keeping it. This was what Operation Yahoo was all about…
Let us successfully complete Operation Yahoo now – first things first. Let the Winter Games commence and be successfully completed once again.
There was work to be done, Giel Reinecke, Gerrie Hugo! What is next on our action list?
The closing of 15 April 1982 was upon us. There will be no 15th of April 1982 again. Only the memories and the aching remained.
It was time to move our small command team to the Tsumeb airfield, brief the incoming forces, take control, deploy the plan, and carry on – swiftly. Seek forward ground (when you can keep your head…)"

 WE WILL NEVER FORGET!

Terug na my wortels... Koedoesvlei.

Ons ry op die Tsintsabis pad Koedoesvlei toe.. Alles lyk bekend, maar tog ook nie... die motor is doodstil binne, daar speel nie eers musiek nie. Ek is baie besig met my eie gedagtes. Ek sien bekende name, Concordia, dit was Hendrik se plaas waardeur die Omaramba geloop het. Ons het baie daar gaan piekniek as daar water was. Pa hulle het n vlot gebou en so het ons oor die rivier gekom by die pos om te sorg vir water vir die diere.

n Entjie verder het die pad n T aansluiting gemaak... NOU is ons naby. Die plaas Vaalwater le regs. Oom Rassie Erasmus was ons buurman en is ook vermoor in 82 toe hy n landmyn afgetrap het. As ons links draai le Platsak regs van ons.. Daar het Oom Dicky en Tannie Baba van Reenen gebly toe ek n kind was, voor my pa hulle se dood. Daarna was dit oom George en Tannie Santjie Thomas.

Ons ry reguit aan... en dan sien ek hulle... die doring bome aan die linkerkant... snaaks hoe hulle dan nie groter geword het, ek wonder of n boom ook soos n mens en dier net groei tot op n sekere lengte en daar gaan stilstaan vir die res van sy lewe.. ?

Alles lyk so bekend, maar tog ook nie... dis n baie snaakse gevoel... Ons ry en ek onthou ek het n paar nagte terug gedroom van hierdie stukkie pad, snaaks genoeg het ek oor die jare baie drome gehad oor juis hierdie stukkie pad, die stukkie vanaf ons hek by die grootpad tot by die afdraai by die T aansluiting.. en in my droom was alles net soos dit nou is.. voel so half soos deja vu...

Daar is n bord links.. ons hou stil, dit se Kudusvallei A. Praat van n "cultivating project" en nous ek erg deurmekaar... Maar ons gaan kyk , en raai wat?  Die hek is oop!!! Ons ry deur, Danie bestuur en vra my of die pad dieselfde is.. ek se ja.. net baie breer... maar ek wag vir die draai, en dit kom nie.. skielik is ons by die landerye... groter... en hulle besproei!!! Op die horison begin my oe soek na die huis... maar daars niks! My moed sak in my skoene... net asb nie DIT nie... asb laat die huis tog net erens wees... Ons ry nader... oral is daar landerye, "hot houses" en alles lyk redelik nuut en goed opgepas, by elke hot house staan daar instruksies van wat en wat nie mag gebeur nie... Nou is ons daar waar die huis moet wees, maar oral is daar net werkers huise... die bees  krale regs van huis is ook weg.. NIKS is oor van wat ek onthou nie!!! Ons sien mense by n vuurtjie sit, ry nader, ek klim uit.. onseker wat om te se, se nou hulle jaag my van die plaas af? Ek vra vir Danie wat moet ek se.. hy se se ons het verdwaal... ek klim uit..loop nader.. en besluit ek praat maar die waarheid...

Ek vra die man waar die huis is, se vir hom ek het hier groot geword en wil net weer graag die huis sien... Hy vra op Kudusvalley? ek se nee.. op Koedoesvlei... hy kyk my snaaks aan... ek verduidelik en hy se nee eks nou op die besproeiings projek se kant, en verduidelik vir my hoe om te ry om by die ander een uit te kom. Ons ry... nous ek verdwaald, maar ons ry soos hy gese het, kom by n pos, baie beeste, Danie vra of ek onthou... ek doen nie! Hy se jy moet, dis n ou pos, maar ek kan net nie die pos onthou nie. Nou ry ons verder, al langs die draad af. Dan kom ons by n opstal wat regs van ons le.. en dit lyk glad nie bekend nie..ons ry deur n hek.. en ek se vir Danie ons het te ver gery ons is nou op Rentia. Ons kruie nader... en dit wil bekend lyk, maar onthou Rentia is ook vir my baie bekend, se ek vir myself.

Minder as 100 meter van die opstal af weet ek... DIE IS KOEDOESVLEI! Hoe kon ek nie weet nie... kyk daar staan dan nog die groot antenna wat die weermag gegee het!!!!

Die huis lyk netjies en vars geverf... Al die venstes is heel... Daar staan n bakkie reg by die voordeur se trappe getrek.. Daar woon mense!!!

Die beeskrale is nog daar.. my pa se sink dam staan nog... Dis 1:03 in die middag... dis warm en die son brand net soos ek hom onthou.

Ons ry by die groot hek in en ek sien iemand loop voor die groot kombuis venster verby , daar is geen gordyne voor enige van die vensters... Ons hou stil, klim uit en hy kom uit, loop nader, ek gaan stel myself voor se ek het hier groot geword, na 30 jaar weer terug hier en sal graag wil rondkyk. Hy is baie vriendelik, se enige tyd, en vat ons die huis in. Hulle bewoon net die 2 slaap kamers, die res van huis is dol leeg behalwe vir die generator wat in die kombuis staan. Die stoep is kleiner, seker die vorige eienaar, het daar nog n kamer aangebou. Die kombuis/sitkamer muur, die een waarteen my ma se radio's gestaan het is uitgeslaan... so dis nou een groot vertrek.. dit lyk snaaks. Leeg... net die sink staan daar.. ons loop agter uit... die agterstoep staan nog.. en daar is my swembad... :-( Nou bitter vuil en verwaarloos... hy se dis n' fishpond'.. Maar ten miste is dit nog daar... van die bome is nog daar maar meeste is weg.. Die donkie is nog daar...voorsien steeds die huis van warm water... Die groot flamboya wat by die voordeur gestaan het is weg... Die franqipanie by die voordeur staan nog...hy het groter geword!

Ek vra almal om foto's te neem.. soveel soos hulle kan.. van alles.. eks bang ek mis iets... Ons kry hom weer buite, hy vra of ek weet die plaas het 2 huise.. ek se natuurlik wou vra oor die ander huis.. hy se ek is welkom om te gaan kyk... en daar val ons weer in die pad na die boonste huis..

Die pad lyk die selfde.. al verskil is waar ons eers afgedraai het na Rentia het hulle nou toegespan en daardie pad is toegegroei... dis jammer, dit was ons verbinding met mekaar... ek het daardie pad selfs een keer geloop om te gaan swem by Olivia.. was amper dood... het glad nie daaraan gedink om water te vat vir die pad nie..

Die pad na die boonste huis is nog dieselfde... effe breer dalk.. maar presies dieselfde, eindig in n mooi flambojante draai voor die huis en krale voor jou verskyn. Die huis lyk nog presies soos dit gelyk toe. Hulle het niks aan hom verander nie, ek bly buite die omheining want daar is motors onder die bome and n hond wat blaf. Ek neem foto's van die huis, buite geboue.. by daardie stoor het ek die eerste ordentlike pakslae van 2 gekry wat my pa my ooit gegee het... altwee was vir dieslefde rede... ek het diere met oor ryp tamaties gegooi... my pa het gese hou op en ek het nie... :-)

Ons ry terug na die onderste huis... ek vra Danie om te stop by die vee krale. Skielik weet ek waar kom my "infatuation" met bome vandaan... help nie ek gaan vir julle vertel nie, woorde kan dit nie beskyf nie, ek sal foto's opsit, dan sal julle beter verstaan.

In kort en om af te sluit... ek was daar.. ek het vrede. Was nie soos ek dit onthou het nie, maar was ook. Alles wat van belang was was nog daar, maar die belangrikste element, die mense, my ouers... het gekort en sal nooit weer daar wees nie.. Die plaas is daar.. maar die boer nie.. en wat is die plaas sonder die boer, dis net n stuk grond... met n Ingelse naam nou.

Koos le Roux writes about my Mum.

Goeie more,

My naam is Koos le Roux. Ek was nooit in die Weermag nie, maar in die Polisie te Rundu Veiligheidstak en dan later in Koevoet Kavango.

Ek het ongelukkig nooit jou ouers ontmoet nie, maar ek het Hendrik ontmoet  die oggend van die dag waarop hulle gesterf het. Ek het Jan Kaka ook geken.

Maar eers van Tant Pompies. Ek wou haar vreeslik graag ontmoet en net n soen en druk gee vir die ongevraagde hulp en aanmoediging wat gekom het op die tyd wanneer ek dit die nodigste gehad het. Daar was ongelukkig nooit n geleentheid om dit te doen nie. Vandag besef ek dat ek net eenvoudig tyd moes maak, maar.....

Dit was tydens die infiltrasie twee jaar voor jou Pa-hulle se tragedie. Daar was oral opvolge aan die gang en die radios was besig. Ek was saam met A/O van der Westhuizen en twee swart kolegas van die Veiligheidstak op Rundu besig om tien spore te volg noord van die Mangetti.. Ons het met n Land Cruiser en n Hilux bakkie gewerk, een agter elke stuurwiel en een met sy geweer agter op elke bak, n Boesman op die spoor. Duidelik was ons glad nie ingerig om kontak te maak nie en het dringend die hulp van  n vegspan van een of ander aard verlang.

Ons radio vermoens was beperk tot n TR 28 wat eers opgeslaan moes word en ingestel moes word voordat daar na ons kantoor geroep kon word. Koms was baie swak en ons was reeds vir die tweede dag op hierdie spore sonder dat ons koms kon bewerkstellig. Ek moet weer beklemtoon dat ons nie gereed was om met hulle kontak te maak nie, maar net die spoor gevolg het om n vegspan se werk makliker te maak.

Teen die middel van die tweede dag, terwyl ek weer pobeer het om met enige Polisie-roepsein kontak te maak, het hierdie engelstem op die lug gekom en gevra ek moet my identifiseer, sy ken nie die roepsein nie. Ek het met dankbaarheid gese wie ek is en wat my posisie was en dat ek hulp soek. Haar antwoord was: "Jaag hulle, Boetie, jag hulle, ek sal hulp by jou uitkry!" Sy het.   Daardie aand het Chris de Witt se Koevoetspan, Zulu Whiskey, by ons oornag en die volgende oggend vroeg was hulle aan die hardloop. Weens die baie opvolge wat aan die gang was, kon ons nie lugsteun in die vorm van "gunships" kry nie, maar het Tant Pompies wat uit haar eie na ons frekwensie oorgeskakel het, vir ons n vastevlerk met n wakker vlienier gekry. Met sy hulp het twee van die vyand vroegdag al gegroet. Tant Pompies was gou met gelukwense en weereens n "Jaag hulle boeties, jag hulle"

Ten tyde van jou Pa-hulle se dood het ek my eie Koevoetspan gehad. Ons was die eerste om met daardie groep vyand kontak te maak. Eers binne die Mangetti-plase en toe op n plaas wes van Tsinstabis. Ek onthou die plaas se naam was iets met Kalk..... Ons het geen verliese gehad nie en was dankbaar om met hulle te kon afreken.

As ek reg onthou het nie een van daardie infiltrasie-groep Angola weer lewendig gehaal nie.

Ek kan jou verseker dat jou Pa in al die manne, Weermag, Polisie en boere wat daardie tyd daar was, se herinneringe as n held voortleef. Dieselfde geld ook vir jou Ma, wat as gevolg van haar besondere toegewyde diens  met die radio-komunikasie aan baie meer manne as die "onbekende" Tannie Pompies bekend was.

Groete .

 

Koos le Roux.

Die Swart Pan

Die Swart Pan Februarie 2015

Waar begin ek? Seker by die begin ne?

Deon Lamprecht het my gekontak, Riana die boek is by die uitgewer. Hulle sal hom middel Februarie in die winkels he. Maar daars nog iets wat ek jou wil vra... Kyknet se Kwela program wil n insetsel maak van die boek op Tsumeb, met jou.

Ek dog eers hy maak n grap maar toe gaan hy aan met praat.. en ek besef die issi n grap nie... NEE, eks nie n Kamera mens nie... nog minder n TV een... eks n "behind the scenes outjie" . Lang storie kort, hy praat my om.

Toe begin dit... hulle wil gaan waar die skermutseling was op 15 April 1982, hulle wil plaas toe... hulle wil skiet waat my ma gewerk het in Tsumeb, waar ons gelby het... in die begrafplaas...hulle grafte..

Ek sit die wiele aan die rol... begin reel... hoe reel ek vir n plek bo die bravo kaplyn waar ek net een keer was as kind...??? Hoe reel ek vir die plaas, ek weet nie eers aan wie dit nou behoort nie...Maar ek sal my beste doen bedoel ek..

En ek doen ook... ek maak my planne.. daar waar ek nie kan reel nie besluit ek om self te gaan reel as ek daar is..

Woensdag voor ek Saterdag ry kry ek n mail van die die vrou wat se alles is af.. hulle het gekanseleer.. ek wil kwaad raak omdat ek so baie moeite gedoen het.. en toe besluit ek dis mos eintlik beter so.. doen dit vir JOUSELF Riana.!!

Saterdag 14 Februarie vertrek en n vriendin hiervandaan... Tsumeb toe. Ons is gelukkig, dis mooi groen, dit het al goed gereen daar... Ek maak my siel propvol van groen en boom.. ek pak in... maak elke liewe gaatjie vol.. want ek mis dit SO!!!

Sondag oggend 8 uur kry ek vir Danie, my broer se seun en sy kinders.. en ons val in die pad Tsintsabis toe, waar ons vir Robert moet gaan kry. Robert was deel van my pa se groep spoornyers, hy sal weet waarheen om ons te neem en te wys waar my pa en swaer 33 jaar gelede gesterf het...

Ons kry hom redelik gou... ek het my foto album saamgeneem om hom te wys wie ek is... Robert se net op alles Ja... ek begin wonder.. Hy laat ons ry, noordwaarts op die teerpad oos van Tsintsabis. By die bek en klouseer stop punt draai ons skerp links... dit was die bravo kaplyn, maar ons ry noord van hom... Wamboland se kant... nie Tsumeb of ONS kant nie... ons ry en ry, hy se ons moet kyk vir n hek. Uiteindelik kom ons by die hek, ons maak oop, ry deur, maar ek vra of dit ver is, want dis baie ruig.. en hy se nee.. ons klim af, vat water en kamera's en begin loop. Deur hak  en steek en gogga's en miggies. Skielik staan ons op die skouer van n MASSIEWE swart pan... so iets het ek nog nooit in my lewe gesien nie! Ek roep vir Robert maar hy loop onder my uit... ek roep en roep... maar hy hou hom doof en bly aan loop...

So loop ons oor hierdie pan wat niks minder as n kilometer of dalk meer in deursnee is op daardie punt... na die kante toe le hy nog groter... elkeen met sy eie gedagtes.. ek soek... soek vir IETS om bekend te lyk... Die kinders begin doppies en stukke skrapnel optel en ek begin wonder... is ek verkeerd?? Ek begin twyfel, ek was klein.. dalk onthou ek verkeerd..

Uiteindelik skree ek vir Robert om te stop.. en hy doen... soos ek aaloop begin hy weer loop.. en weereens skree ek om te wag.. nou wag hy. Ek begin weer met my vrae... ek kan sien hy is ongemaklik...maar ek hou aan...hy se uiteindelik hy was nie saam nie..hulle het vir hom gese dis in hierdie pan, maar hy kan nie se WAAR presies die ratel gestaan het toe dit gebrand het nie.. Ons loop rond... ek en Danie praat... ek loop, ek skop in die swart grond.. dis los, asof die miere dit opwaarts uit gewerk het... as jy daarop loop maak dit grrritss. Ek kyk na die bome aan die soom van die pan... hulle is te klein... 33 jaar terug was hulle al groter as wat hierdie nou is... die grond was rooi... nie swart soos hierdie pan nie.. Ek praat weer met Danie..  )Robert het pad gevat in tussen die bome in )vertel hom alles wat ek kan onthou... en hy se onthou die plek kan baie verander in 33 jaar.. ek stem saam.. ja... maar SOVEEL???

Daar was gras in die pan... die gras het mooi gestaan.. hier is niks gras in hierdie swart massa nie.. alles is net swart!

Ons begin terug loop kar toe.. vrek warm, die son brand al is dit nog nie 11 uur in die oggend. Die kinders dra al wat n doppie en ding is wat hulle opgetel het saam... ek wonder nogsteeds...

Die terug ry gaan vinniger, nou soek ons nie meer nie.. ons ry net.

Op Tsinstabis besoek ons Jan se graf. Ek onthou nog sy begrafnis asof dit gister was.. ek het van Jan gehou, was hartseer oor hom. Of was ek net eenvoudig harsteer... harseer in murg en siel? Die graf is verwaarloos, lyk nog erger as ons grafte in Tsumeb op tye. Jy kan sien dit word min besoek.. Eerste ding wat ek oplet is Jan se datum van afsterwe is verkeerd.. Ek vra daarna vir Robert. Hy se Reinhard Friederich het die bord gesweis, die muur omgebou. Ek is hartseer.. Jan verdien beter. Ek voel sleg dat ek nie eers n blommetjie saamgevat het nie... maar dis Sondag.. waar kry jy blomme op n Sondag in Tsumeb?? Ek vertoef n wyle.. praat met hom, soos ek maar altyd doen as ek by n graf staan... se eks jammer...

Ek en Danie betaal vir Robert. Se dankie vir sy tyd.. hy se ons moet hom by die winkel langs die pad aflaai...Ek let op dat die "bar' langsaan ook oop is...

Ons ry aan... by die volgende T aansluiting draai ons die cruiser se neus wes... Ek gaan Koedoesvlei toe... Is ek bly of is ek bang???

--